Op woensdag 20 februari stonden we om 04:45 op en we werden een half uurtje later door een taxi opgehaald en naar de VIP bus gebracht (de toevoeging VIP is hier sterk aan inflatie onderhevig). Om 06:00 vertrok de bus vanuit Bangkok naar Chumpron in het midden van Thailand. De busreis duurde 6 uren. Na een aangename lunch in de haven opgestapt op de high-speed Catamaran boot die ons in een paar uur naar het eiland zou brengen. Wat een snelheid en wat een spectaculaire golven langs de ramen.
Het plezier was van korte duur helaas. Al gauw begonnen wij allen een wat vreemd gevoel in de buik te krijgen. Wat deden die heren daar toch in de passagiersruimte met rollen tissues en plastic zakjes? Wij zouden het spoedig weten. Roos werd grijs en Milan bijzonder stil. Bert werd ook een weinig bleekjes rondom de neus. Het duurde niet lang of Roos en Milan zagen zich genoodzaakt de zojuist verorberde lunch terug te deponeren in de haastig aangereikte plastic zakjes. Is dit wat de Thai ‘ingewanden reinigen’ bedoelen? De martelgang duurde zo’n 3 uur. Een mijn geliefde vrouw en zoon hadden niets meer in de maag. Elin zat ondertussen met d’r MP3 speler op d’r hoofd te genieten en zong van K3 ‘… alle kleuren van de regenboog’ terwijl haar moeder een stoel verder alle kleuren van de regenboog voor zich langs zag komen. Via Koh Tao kwamen we toen eindelijk aan in de havenplaats Thong Sala, hoofdstad van Koh Phangan. Gelukkig waren we vlot in ons resort waarover later meer. Wij waren overigens niet de enigen die de klos waren, wij denken dat ruim een derde van alle passagiers hetzelfde lot ondergingen.